“Leef je mooiste leven!” is een van mijn favoriete quotes van Michael Pilarczyk. Maar wat is dat dan, “je mooiste leven”? Wanneer weet je of je dat hebt “bereikt”? Is dit überhaupt een “juiste” vraag? Want is het ervaren van welzijn, geluk en gezondheid geen continue proces? Maar hoe weet je dan of je op de “juiste” route zit?

Tot op de dag van vandaag blijf ik mij verwonderen over de werking en samenhang van deze elementen in dit complexe speelveld. Maar hoe meer ik over deze materie nadenk, hoe verder ik van antwoorden en inzichten lijk weg te drijven. En daar zit het ‘m ook meteen. Altijd maar alles vanuit het hoofd willen doen, het leven willen controleren, sturen, krampachtig proberen vast te pakken. Geluk haal je immers uit zekerheid en het behalen van meetbare prestaties en doelen… Een souvenier wat ook ik heb meegekregen van de maatschappij waarin we opgroeien. En hoewel ik met mijn hoofd deze overtuiging in twijfel durf te trekken, kritische vragen durf te stellen, is het daadwerkelijk voelen en loslaten hiervan, een proces waarmee ik zelf nog dagelijks speel, en soms stoei.

Leef je mooiste leven!

— Michael Pilarczyk

En met dat uitgangspunt in mijn achterhoofd, is “heæl” geboren. Al zo lang ik mij kan herinneren heb ik een fascinatie gehad voor het menselijk lichaam en de geest. Daarbij was lange tijd vooral ‘voeding’ een thema dat mij fascineerde. Van jongs af aan stond ik graag in de keuken bij mijn moeder, om mijn favoriete pasta te maken of balletjes gehakt te draaien. Na mijn middelbare school leek de opleiding Voeding & Diëtetiek een passende vervolgstap. De opleiding bevredigde echter niet, ik miste het inbrengen van mijn eigen visie en de ruimte om kritische vragen te stellen over de befaamde Schijf van Vijf. Daarom besloot ik na een jaar om Gezondheidswetenschappen te gaan studeren aan de Vrije Universiteit in Amsterdam, gevolgd door een master Nutrition & Health in Wageningen. Nu had ik de “skills” om wetenschappelijke onderzoeken te kunnen beoordelen en op te zetten, maar deze basis gaf nog geen voldoening. Met name omdat ik vooral zo nieuwsgierig was naar de “bigger picture” tussen gezondheid en geluk. Niet alleen miste ik meer kennis over andere aspecten als voeding, maar achteraf terugkijkende, voelde ik toen al dat niet alles in het leven zo meetbaar is. Tijdens mijn voormalig werk als vitaliteitsadviseur kreeg ik naast voeding, ook meer kennis en begrip over andere leefstijlthema’s zoals beweging, slaap, stress, ontspanning en werk-privé balans. Ook werd ik dagelijks geconfronteerd met de schrikbarende gezondheid van BV Nederland. En zelfs bij cliënten die ogenschijnlijk op basis van enkel de fysieke waarden hartstikke gezond zouden moeten zijn en zelfs ook op mentale “stress-testen” (gebaseerd op hartcoherentie) perfect scoorden, dacht ik een disbalans te voelen. Gespannenheid, verkramping, een lage energiefrequentie… We leren op school dat we vijf zintuigen hebben, maar de verschillende vormen van “voelen” met het “onderbuikgevoel” als meest leidende, lijken we te zijn vergeten.

De opleiding als OERsterk Leefstijlcoach die ik daarna heb gevolgd, heb ik daarom ervaren als fantastische basis om op een meer holistische benadering naar de mens te kunnen kijken. Want hoewel het fysieke domein het meest controleerbaar lijkt, zijn het emotionele, mentale en spirituele domein naar mijns inziens net zo belangrijk om optimale gezondheid te kunnen ervaren. Een onderzoeksveld wat hier gevoelsmatig heel erg op inhaakt, en mij daarom zo fascineert, zijn de studies naar de “Blue zones”. Wat maakt nu dat mensen op bepaalde plekken op aarde, significant ouder worden vergeleken met de rest van de wereld? Ja, ze eten daar zeker gezond(er) vergeleken met een gemiddelde (westerse) wereldbewoner (maar dat is al snel). En er is veel dagelijkse beweging. Maar men sport meestal niet, drinkt dagelijks een glas of aantal glazen wijn en menige rookt daarnaast ook een sigaretje. Toch lijkt met mate te zijn. Wat daarentegen écht het verschil lijkt te maken, is dat men hier leeft! Écht leeft. Men voelt zich erkend, gezien, heeft het gevoel ertoe te doen. Waarom? Omdat men woont in een overzichtelijk en behapbaar systeem waarin iedereen elkaar kent en waarbinnen iedereen, (stok)oud en (piep)jong, een rol en een functie bekleedt. En volgens mij is dát de essentie van het leven. Doen we écht de dingen waar we blij van worden, kennen we veel mensen maar voelen we ons ook geliefd en verbonden met die mensen? Voelen we ons verbonden met de omgeving, de wereld? En misschien wel de allerbelangrijkste, voelen we ons verbonden met onszelf?

Als we echt contact maken met datgene wat we willen, voelen en belangrijk vinden, zijn er geen strenge regels en voorwaarden nodig om jezelf in het gareel te houden.

— Josefien Kleijweg

Want dan ga je nagenoeg “vanzelf” gezond eten, voldoende bewegen, heb je tijd voor ontspanning en pak je voldoende slaap. Dan zijn er geen strenge regels en voorwaarden zoals een streng sportplan en stoppen met drinken, roken en netflixen nodig om jezelf in het gareel te houden. Als we echt contact maken met datgeen wat we willen, voelen en belangrijk vinden, leven we bewust. En bewuste keuzes zijn altijd “goed”. Want dan is er ruimte voor “alles”. Gezonde keuzes, minder gezonde keuzes. Bewuste keuzes zijn keuzes gemaakt uit zelfliefde en vanuit zelfliefde stroomt balans. Want jouw lichaam heeft ten alle tijden het beste met je voor.

Wellicht confronterende thema’s, zo voel(d)en ze in ieder geval voor mij. Want hoewel ik met vallen en opstaan, mijn leven lang al mijn eigen pad probeer te volgen, heb ik mij ook nog (te) vaak laten (ver)leiden door keuzes die vooral mijn omgeving en de maatschappij waarin we leven, van mij verwachtten. En toch, stap voor stap, kom ik gevoelsmatig steeds dichter bij mijn eigen, pure, intrinsieke drijfveren. Waarbij de geboorte van “heæl” een heel duidelijk ijkpunt is van deze reis, maar waar al een veel langer proces achter zit. 

Maar is dit dan de route? Moeten we eerst ons “potentiaal” vinden voordat we op een duurzame manier “gezond” blijven leven? Ik geloof dat het meerdere kanten op kan werken. Want op het moment dat jij goed voor jezelf gaat zorgen, ga je pas echt voelen wat jouw lichaam je probeert te vertellen en waar het behoefte aan heeft. Want jouw lichaam communiceert via diverse kanalen, maar vaak merken we ze pas op als er klachten zijn. 

Een klacht is eigenlijk een kans om te leren begrijpen wat jouw lichaam jou probeert te vertellen.

— Josefien Kleijweg

Bijvoorbeeld lichamelijke klachten (zoals huidproblemen, darmproblemen, vermoeidheid, moeilijk kunnen afvallen), emotionele klachten (stemmingswisselingen, pessimisme, zwaarmoedigheid), mentale klachten (concentratie- of geheugenproblemen, moeilijk focus kunnen houden) of spirituele klachten (“leeg” voelen, niet verbonden zijn, drijfveren missen)… “heæl” kijkt op een holistische manier naar jou als mens. Want dat is zo mooi aan het menselijk lichaam… alles is verbonden en alles werkt met elkaar samen. Klachten staan vaak niet op zichzelf maar zijn een gevolg van een reeks aan reacties op verschillende niveaus. Door klachten te negeren, raken er steeds meer systemen betrokken. Luisteren naar je lichaam is daarom cruciaal, maar dus heel uitdagend in een wereld waarin ons geleerd wordt veel vanuit het “hoofd” te doen en minder vanuit het hart en het lijf. Daarom is een eerste stap naar herstel vaak om überhaupt te leren voelen en vertragen om zo niet alleen de klacht die aan de oppervlakte is gekomen aan te pakken maar juist hetgeen wat zich “onder water” heeft afgespeeld. Essentieel om jou niet alleen voor een week klachtenvrij de deur uit te laten lopen, maar juist op de lange termijn! Een klacht is dus eigenlijk een mooie kans om te leren begrijpen wat jouw lichaam jou probeert te vertellen. Het is echter de kunst om de tijd te nemen om er naar te (durven) luisteren. Ik gun het iedereen om op deze manier weer regie en vertrouwen te krijgen in zijn of haar eigen lijf! En ik ben heæl dankbaar dat ik eventueel jou in dit proces mag gaan begeleiden!

Veel liefs,
Josefien

Neem vrijblijvend contact op voor een kennismakingsgesprek.